چرا از حق وارثان انبیا غافلیم؟

عبدالقادر عثمانی رودی

  اگر بخواهیم در میان اقشار اجتماع، سخت‌ترین مشاغل را نام ببریم، بدون شك، معلمی یكی از آنها خواهد بود. این حرفه نقش مهمی در جامعه‌پذیری كودكان و نوجوانان ایفا می‌كنند.

تاکنون کارشناسان، معلم و دغدغه‌های معلمی را از منظر مسائل معیشتی و مادی نگریسته‌اند، در حالی كه اگر یك بار به پای درد دل‌های این جماعت بنشینیم می‌توانیم مسائل و مشكلات جدی‌تر و مهم‌تری را بیابیم كه تا به حال از آن غفلت شده‌است. متناسب نبودن درآمد معلمين با میزان مسئولیت و تنشی كه متحمل می‌شوند، صرفا می‌تواند یکی از این مشکلات باشد.

نباید تنها با این توجیه كه معلمی شغل انبیاست، از توجه به نیازها و سختی‌هایی كه معلمان تحمل می‌كنند چشم پوشید. اگر از معلم انتظار انجام كامل وظیفه و مسئولیت را داریم، باید در عوض به مسائل معیشتی او نیز توجه كنیم. آری معلمی شغل انبیاست، اما انبیا نیز از جنس بشر بوده‌اند و آنها نیز نیازمند خوراك ، پوشاك و مسكن بودند.

از معلم انتظارات فراوان داریم، اما به انتظاراتش گوش فرا نمی‌دهیم. از او تكلیف می‌خواهیم، اما به حقوقش كم‌توجهی می‌كنیم. از او مسئولیت می‌خواهیم و بازخواستش می‌كنیم، اما دایره اختیار او را تنگ می‌كنیم. آینده‌سازان جامعه و تربیت و جامعه‌پذیر كردن آنان را به معلم می‌سپاریم و معلم را به امان خدا رها می‌كنیم.

اگر شعار می‌دهیم كه معلمی شغل انبیاست، باید این را نیز به خاطر داشته‌باشیم انبیا بر انسان منت گذارده‌اند در آیات وحیانی نیز حقی كه آنان بر گردن ما دارند گوشزد‌ شده‌است، پس چرا از حق وارثان انبیا غافلیم؟

معلمی نیاز به توانایی و صرف انرژی فراوان دارد. معلم باید جامعه‌شناس باشد كه با شناخت مقتضیات زمان، دانش آموز را برای ورود به جامعه آماده كند. باید روان‌شناس باشد كه با درك نیازهای روحی و مسائل روانی دانش آموز را به عنوان فردی از نظر روح و روان، سالم تحویل اجتماع دهد و معلم نیاز به مهارت‌های ارتباطی دارد تا بتواند با دانش آموز ارتباطی سازنده برقراركند.

معلمان چون كارمندان بایگانی با پرونده‌های راكد سروكار ندارد، بلكه با انسانی سر و كله می‌زند كه از قضا در دوران رشد و تغییر و تحول است. سر و كله زدن با كودك و نوجوانی كه یك لحظه یك جا بند نمی‌شود مطمئنآ هنری است كه از عهده هركسی بر نمی‌آید.